ΧΡΕΙΑΖΟΜΕΘΑ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΕΝ ΛΟΓΟΙΣ ΚΑΙ ΕΝ ΕΡΓΟΙΣ

Η ΑΠΟ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010 ΔΗΛΩΣΙΣ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΗΡΥΚΟΥ

(ΔΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΝΩΣΙΝ
«ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»)

Ἐσχάτως παρακολουθῶ μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καί μελετῶ μετά πολλῆς προσοχῆς τά ἀντιοικουμενιστικά δημοσιεύματα τῆς Φιλορθοδὀξου Ἑνώσεως «ΚΟΣΜΑΣ Ο ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ» καί αἰσθάνομαι ὑποχρεωμένος νά συγχαρῶ τούς ὑπευθύνους δι’ αὐτόν τόν καλόν ἀντιοικουμενιστικόν των ἀγῶνα, τόν «ἔστω καί ἐξ ἡμισείας ὀρθόδοξον» (κατά τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην). Ειναι ἕνας ἀγών, ὁ ὁποῖος πράγματι συγκινεῖ πολλούς, ἀλλά δέν παύει νά φαντάζει ὡς μία «τρεμοσβήνουσα πυγολαμπίδα» εἰς τό «πέλαγος» τῆς σημερινῆς οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας.
Παράλληλα ὅμως θέλω νά ὑπομνήσω καί μίαν σοβαράν παράλειψιν των, διά τήν ὁποίαν θά ἠδύνατο τις νά τούς ἀποδώση τόν ἴδιον χαρακτηρισμόν, τόν ὁποῖον ἐκεῖνοι ἀπέδωσαν εἰς τούς κληρικούς τῆς Μητροπόλεως Βερροίας καί διότι ἰσχύει καί εἰς τά ἐκκλησιαστικά τό ἀξίωμα «τό καλόν οὐκ ἔστι καλόν, ἐάν μή καλῶς γένηται». Ἐν προκειμένω, εἰς τό τελευταῖον κείμενον των, τό ὁποῖον ἔχει τόν τίτλον: «Υποβολιμαίο το Ψήφισμα των κληρικών της Ι. Μητροπόλεως Βεροίας. Ἕνα ακραιφνές κείμενο οικουμενιστικού μιθριδατισμού», τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη εἰς τήν Ἀποτείχισιν τήν Παρασκευή, 26 Νοεμβρίου 2010», πολύ καλά, καθ’ ἡμᾶς, ἀλλά καί πολύ διακριτικά ἀντιμετωπίζουν τήν στάσι τῶν Κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως Βερροίας ἔναντι τοῦ συγκληρικοῦ των π. Παύλου, ὁ ὁποῖος κατήγγειλε τόν Ἐπίσκοπόν του «διά παράλειψιν καθήκοντος», καί πολύ καλά καί μέ πατερικήν ἐπιχειρηματολογίαν καταγγέλλουν τά τεκταινόμενα εἰς τόν χῶρον τοῦ εὐρυτέρου Οἰκουμενισμοῦ. Ἀς μοῦ ἐπιτρέψουν ὅμως, τόσον ὁ ἀξιότιμος Πρόεδρος τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως κ. Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο, ὅσον καί ὁ ἀξιότιμος Γραμματεύς κ. Παναγιώτης Σηµάτης, νά τούς ὑπενθυμίσω, τό αὐτονόητον ἄλλωστε, ὅτι τά κρούσματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, δέν ειναι σημερινά, ἀλλ’ ἤρξαντο ἐκδηλούμενα ἀπό τῆς παναιρετικῆς ἐκείνης Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἔκτοτε τόν Καταστατικόν Χάρτην ὅλων τῶν Οἰκουμενιστῶν (νεοημερολογιτῶν καί παλαιοημερολογιτῶν) και ἐφαρμοζόμενα διά «τῆς ἀποδοχῆς νέου ἡμερολογίου» καί δή μέ ὅλας τάς συναφεῖς ἀρνητικάς (ἐκκλησιολογικάς καί σωτηριολογικάς) συνεπείας. Ἐν κατακλεῖδι, καθ’ ἡμᾶς, κακῶς περιορίζουν τόν ἔλεγχον καί τήν στηλίτευσιν εἰς τούς σημερινούς μόνον οἰκουμενιστάς καί δή ἐπιλεκτικά, χωρίς δηλαδή νά ἀντιμετωπίζουν καί τόν «προδρομικόν νεωτερισμόν τοῦ ἀντιχρίστου» (ὡς ἐχαρακτήρισαν τήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν ἐν ἔτει 1934 εἰς τό ἀπολογητικόν των σύγγραμμα «ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ» οἱ ζηλωταί ἁγιορεῖται Πατέρες). Σημειώνω ὅτι τήν ἑβραικῆς ἐμπνεύσεως καί σκοπιμότητος καινοτομίαν ταύτην τῆς Παπικῆς Δύσεως, ἡ δεοντολογία τῆς ὁποίας ἦτο ἡ κατάλυσις τοῦ ὅρου τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου «περί τοῦ μή συνεορτάζειν τό Πάσχα μετά τῶν Ἑβραίων», ὁ ὁμολογητής Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος τήν χαρακτηρίζει ὡς τό «μεγάλο θηρίο, τό ὁποῖο ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ αἰών» καί ὡς «τήν αἵρεσιν τοῦ νέου ἡμερολογίου, τήν ὁποίαν «κατεδίκασε ἡ ἐν Κων/λει συνελθοῦσα ἐν ἔτει 1593 μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος». Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός λέγει ὅτι «ὁ ἀγών οὗτος τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νά διεξάγεται οὐχί μόνον ἐν λόγοις, ἀλλά καί ἐν ἔργοις». Ὁ δέ Μέγας Βασίλειος «ἀνάγκη ἀγῶνος καί τούτου νομίμου».

Προς Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος